Insulinooporność -co to jest? Przyczyny, objawy i leczenie

Czym jest insulinooporność? Przyczyny, objawy i leczenie

Insulinooporność jest schorzeniem, na które cierpi bardzo wielu Polaków. Nie wolno bagatelizować tej przypadłości, gdyż nieleczona może prowadzić nawet to cukrzycy typu 2. Jakie są objawy insulinooporności? Jak zapobiegać temu schorzeniu?

Insulinooporość – co to takiego?

Trzustka wytwarza hormon zwany insuliną. Jest on odpowiedzialny za metabolizm węglowodanów, tłuszczy i białek. Głównymi zadaniami insuliny jest regulowanie poziomu glukozy we krwi oraz zwiększenie syntezy białek. W przypadku, gdy następuje w organizmie spadek wrażliwości na działanie insuliny, to wówczas mamy do czynienia z insulinoopornością.

Taka przypadłość powoduje, że w wątrobie wzrasta poziom glukozy i następują zaburzenia w przemianie tłuszczów. Zwiększa się również produkcja insuliny w trzustce, a tkanki obwodowe nie wychwytują cukrów. W początkowej fazie tego schorzenia organizm dość dobrze spisuje się w walce z większą ilością insuliny. Jednak z biegiem czasu mechanizmy zawodzą i wówczas diagnozowany jest stan przedcukrzycowy. Niekiedy mogą pojawić się także schorzenia sercowe, nadciśnienie tętnicze czy wzrost cholesterolu.

Jakie są przyczyny insulinooporności?

Do końca nie ma przedstawionych informacji, skąd bierze się ta przypadłość. Jest ona stawiana na równi z otyłością, gdyż osoby z dużą ilością tkanki tłuszczowej produkują hormony, które działają przeciwstawnie w stosunku do insuliny.

Wiele badań naukowych wykazuje, że insulinooporność ma podłoże genetyczne.

Za produkcję insuliny odpowiada trzustka, która może działać nieprawidłowo. Osoby chorujące na tarczycę, nadciśnienie czy marskość wątroby także są w grupie ryzyka.

Nieprawidłową produkcję insuliny może powodować również niewydolność serca, akromegalia oraz nadczynność kory nadnerczy.

Wrażliwość na insulinę obniża się także wraz z wiekiem. Znacznie częściej insulinooporność można zdiagnozować u starszych osób, a w szczególności u mężczyzn.

Przyczyną może być też brak aktywności fizycznej, niewłaściwa dieta, alkohol i inne używki czy przyjmowanie niektórych leków.

Czym objawia się insulinooporność?

Niestety ciężko jest na początku zdiagnozować to schorzenie, gdyż objawy są niespecyficzne. Wiele osób w początkowym okresie jest senna i często musi zdrzemnąć się w trakcie dnia.

Może pojawić się nadciśnienie tętnicze, bóle głowy, zmęczenie oraz rozdrażnienie. Osoby cierpią także na brak koncentracji oraz napady głodu. Zwiększa się również apetyt na słodycze, a organizm zaczyna się bardziej pocić. Następuje szybsze przybieranie na wadze, którą ciężko jest zredukować.

Wszystkie te objawy mogą świadczyć także o innych zaburzeniach, z tego względu tak późno diagnozowana jest insulinooporność.

Nie ma także standardowych badań, które jednoznacznie wskazałyby, że właśnie z tą przypadłością mamy do czynienia.

Najlepsze wyniki można zobaczyć, robiąc badanie poziomu cukru we krwi. Jest także ciekawa metoda klamry metabolicznej, podczas której podaje się pacjentowi glukozę i insulinę. Lekarze zalecają także wykonanie badania określającego stężenie peptycydu C lub zrobienie doustnego testu tolerancji glukozy.

Jak leczyć insulinooporność?

Osoby cierpiące na insulinooporność przede wszystkim leczone są niefarmakologicznie.

Należy przede wszystkim zmienić nawyki żywieniowe i zrzucić zbędne kilogramy. Ważny jest także wysiłek fizyczny oraz rezygnacja z używek. Nie wolno palić papierosów czy spożywać alkoholu, gdyż te w dużej mierze wpływają na produkcję insuliny.

Bardzo ważne jest regularne badanie się i obserwowanie własnego organizmu.

Pacjenci powyżej 60. roku życia bardzo często mają przepisany przez lekarza lek metforminę. Nowe badania naukowe wykazały, że bardzo pomocna jest suplementacja maślanem sodu, który zwiększa wydzielanie hormonu jelitowego, a ten oddziałuje na komórki beta trzustki.

Najlepsza dieta dla osób z insulinoopornością

Jak już zostało napisane wcześniej, pacjenci przede wszystkim powinni zmienić nawyki żywieniowe.

Przede wszystkim w codziennym menu powinny znaleźć się produkty nieprzetworzone o niskim indeksie glikemicznym. Należy jeść regularnie o ustalonych porach i małymi porcjami. Maksymalnie 30% powinny stanowić produkty zawierające pełnowartościowe białko.

Najlepiej do codziennej diety włączyć świeże owoce i warzywa.

Mogą to być jabłka, awokado, truskawki czy jagody. Niski indeks glikemiczny mają papryka, rzodkiewka, ogórki, pomidory, brukselka czy bakłażan. Jeśli chodzi o nabiał, to najlepszy jest chudy ser biały, mleko, kefiry czy maślanki.

Należy spożywać pełnoziarniste pieczywo i produkty zbożowe z pełnego przemiału. Do diety warto włączyć orzechy, nasiona, oleje roślinne tłoczone na zimno, masło, chude mięso i ryby. Z jadłospisu należy wyeliminować słodycze, ciasta, fast foody, produkty przetworzone i pszenne.

Aktywność fizyczna

Metabolizm można doskonale regulować ćwiczeniami, które powinny być wykonywane regularnie bez względu na wiek. Dzięki aktywności można zredukować tkankę tłuszczową trzewną, co znacznie poprawi wrażliwość komórek na insulinę. Oczywiście wysiłek fizyczny musi być dopasowany do kondycji i wieku. Nie chodzi tu o treningi siłowe, a o umiarkowany wysiłek fizyczny, który zredukuje insulinę. Doskonałym rozwiązaniem jest spacerowanie, jazda na rowerze lub pływanie.